قرار است تمام ِ وسایل ـم، هرچه دارم و نـدارم را جمع کنم! قرار هم هست بروم به مامان بگویم برایم خوراکی هایی بگذارد قابل ِ حمل با ماندگاری ِ n ماهه!! میخواهم از اینجا بروم آن سوی ِ دنـیا و سر به بیابان های ِ آنجا بگذارم! آخر میدانید چه شده؟؟
شنیده ام دختر همسایه ـمان که کلاس ِ دوم ِ راهنمایی (هشتم ِ امروزی ها) است ازدواج کرده!!!
من دیگر حرفی ندارم ... 
روی ِ آن تخت ِ دوست داشتنــی کنارش دراز کشیده بودم. کمی نزدیکش شدم. قفسه ی ِ سینه اش آرام بالا و پایین میرفت. نفس های ِ منظمــش میگفت خواب ـتر از خواب است. دلم میخواست بیدار بود، مُدام حرف میزدیم، مثل ِ بیشتر وقت ـها دست میکشید روی ِ موهایـم و میگفت " نگا نازک شدن. خری که ازشون مواظبت نمیکنی ".. اما ، چشمان ِ بسته و لباس ِ مشکی ِ بر تنـــش به دلم اجازه نــداد صدایـش کنم. نــتوانستم و نــباید بغلـش میکردم.. فقط پتویی که روی ِ هر جفت ـمان بود را تا چشم های ِ اشکی ام کشیدم بالا و تا خود ِ صبح عطرش روی پـتو را نــفــس کشیدم...
امروز، آن لحظه که با آن همه اشک مقابل ـت ایستادم و گفتم "برو" سپردمت به خدا. همان خدایی که در تک تک ِ ساعت های ِ روزهای ِ نبودت، کنار من بود ...
+ امروز ، رفتن ِ فری از اصفهان ..
+ فصل دونفره ها تمام شد. حالا نوبت ِ ماست که دست در جیب هایمان کنیم و تنهـا روی ِ جدول های ِ کنار خیابان راه برویم...
+ شب ِ یلدایم فقط صدای ِ بلند ِ هق هق کم داشت. وگرنه گریه و بغض و جای ِ خالی ِ عزیزانم، همه را داشت...
دست ِ گرمی روی ِ پیشانی ام است. قطره های ِ آب پاشیده میشود روی ِ صورتم. یکـهو چشم باز میکنم. تـــو کنارمی. نگاهی به خودم می اندازم. در آغوش ِ تــو جای گرفته ام. مات مانده ام روی ِ دست های ِ مردانه ات که دورم پیچیده شده. نگاهم را بالا می آورم روی ِ صورتت. چشمانت اشکی ـست و قرمز شده اند. مرا محکم ـتر در بغلت میگیری و میگویی "عاطفه تو با خودت چیکار کردی؟"... همین یک جمله با صدای ِ تــو سرعت ِ جریان ِ خون در رگ هایم را زیاد میکند. دلم میخواهد فریاد بزنم که بازهم حرف بزن اما چیزی شبیه ِ بغض ِ روزهای ِ نبودنـت مانعم میشود. *اس* با تعجب و عصبانیت رو به تــو سؤال میکند " تو دختر عمه ی ِ منو میشناسیش؟" مکث میکنی، مرا بیشتر به خودت نزدیک میکنی و با صدایی بریده بریده جواب میدهی " آره نـفـس ـمه...
زنگ زده و من خواب تشریف داشته ام! یک ساعت بعد اس می دهد :
من + ، او –
- چـد هـس کا خابــیده بودی ؟
+ کــــاری داری؟!!! 
- به تو چه؟ سراغ ِ دخترخاله خودمـا گرفتم. دهنـتــا آبکشــا این حرفا بزن. خودتم اولش آبکش
+ 
- 
نــبودی که برایت لوس شوم، که ناز بکشی و آخرش بگویی "دختر گنده ی ِ پررو خجالت بکش"... نــبودی که با صدای ِ گرفته ام بگویم تمام ِ بدنم می لرزد و دست هایم رمق ندارد، که پــیرهنـت را از تنـت دربیاوری بغلم کنی و بگویی "حالا اینقد گرم میشی لرزیدن یادت میره"... نــبودی که با لب های ِ ورچیده نگاهت کنم و آهسته بگویم به اتاق ِ تزریقات نمی روم، که جلوی ِ همه ی ِ بیماران دست بیاندازی گردنـم و در گوشم بگویی "میخوای من بجات برم قسمت ِ خانوما"... نــبودی که سرما خوردگی برایم شیرین باشد، تـــــلخ بود؛ مثل ِ قهوه ی ِ ترک ِ اصل ِ بدون ِ شکری که آن شب ِ بهاری خوردم... خود ِ سرما هم فهمید زیادی در نفس هایم بماند من بخاطر یک سرماخوردگی ِ ساده جان می دهم... زود خوب شدم... به 24 ساعت نــکشیده...
خدایــا؛ مگر خودت نگفته ای همدیگر را قضاوت نکنید، قاضی منم؟؟ اصلاً مگر نمی گویند خـــدا خودش جای ِ حق نشسته است؟؟ خوب من این ـروزها فقط منتظر خودت هستم نه هیچکدام از بنده هایت. منتظرم که فقط و فقط خودت قـــضاوت کنی...
راستش را بخواهی جان ـکم حالا که دیگر نیستی تا بعضی لحظه ها را با هم حس کنیم ولی میخواهم بگویم خیالت جم باشد که خاطره هایت تا آخرین نفس نفس هایم، که معلوم نیست در آغوش ِ که باشم، در قلب ـَم میماند. مثل ِ همان روزها که وسط ِ قهقهه هایمان یک ـدفعه زیرچشمی نگاهم میکردی و میگفتی: عاطفه مطمئن؟ و من دستت را محکم تر میگرفتم و میگفتم: "خیالت جم" ...
حالا هم خیالت جم باشد که دیگر در جواب ِ هیچـکس حرف های ِ به تو گفته ام را نمی گویم. دیگر حتی با جان کندن هم هیچـکس مثل ِ من و تو نخواهد شد. آخر یادت هست فقط من و تو تک تک ِ کوچه پس کوچه ها و راه های ِ فرعی ِ این شهر را مثل ِ کف ِ دست ـمان میشناختیم... هنوز هم هیچ کدام از دونفرهای ِ این شهر نمیدانند چگونه میشود مسیر نیم ساعته تا میدان ِ جوان را در پنج دقیقه طی کرد و بیست و پنج دقیقه بیشتر، بدون ِ دلهره ی ِ رانندگی حرف زد و خندید... هنوز هم کسی نمیداند وقتی ساعت، 2 بعدازظهر را نشان می دهد و آخرین لحظه های ِ دیدار است و هردو باید سریعتر خانه باشند، چطور میشود از ته ِ خیابان ِ خواجه عمید به شهید رجائی رسید و به این میان بُر ها قاه قاه خندید و معنی ِ زندگی را فهمید... هنوز هم کسی نمیداند جایی دورتر از شهر نزدیک ِ آن مؤسسه خیابانی هست که فکر نکنم در نقشه های ِ بزرگ ِ شهر حتی آن را رسم کرده باشند. خیابانی که می شود از سر تا ته ـش را قدم زد بدون ِ اینکه کسی نگاه ـتان کند. می شود از هوای ِ بدون ِ ذره ای آلودگی اش لذت برد و دست در دست ِ کسی که دوست ـش داری آنقدر نفس کشید تا از اکسیژن زیاد ترکید... حتی کسی نمیداند چگونه میشود آن محله ی ِ فسقلی را دور زد و فقط بخاطر قره قوروت رفت از گوشه ای ترین سوپری ِ تر و تمیز شهر خرید کرد... باور داشته باش دوست داشتنی ام، هیچ کسی این چیزها را نمیداند. این شیطنت ها فقط مخصوص ِ من و تو بود. تو که دیگر نیستی، من هم به هیچ یک از اهالی ِ این شهر، رمز شیطنت هایـمان را نــخواهم گفت. خیـــالت جــــم...
در زندگی یاد گرفتم :
با احمق بحث نکنم و بگذارم در دنیای ِ احمقانه ی ِ خویش خوشبخت زندگی کند.
با وقیح جدل نکنم چون چیزی برای ِ از دست دادن ندارد و روحم را تباه میکند.
از حسود دوری کنم چون اگر دنیـا را هم به او تقدیم کنم باز از من بیزار خواهد بود.
و تنهــایی را به بودن در جمعی که به آن تعلق ندارم ترجیح دهم...