102. من این زمستان ِ پیش ِ رو را چه کنم

نــبودی که برایت لوس شوم، که ناز بکشی و آخرش بگویی "دختر گنده ی ِ پررو خجالت بکش"... نــبودی که با صدای ِ گرفته ام بگویم تمام ِ بدنم می لرزد و دست هایم رمق ندارد، که پــیرهنـت را از تنـت دربیاوری بغلم کنی و بگویی "حالا اینقد گرم میشی لرزیدن یادت میره"... نــبودی که با لب های ِ ورچیده نگاهت کنم و آهسته بگویم به اتاق ِ تزریقات نمی روم، که جلوی ِ همه ی ِ بیماران دست بیاندازی گردنـم و در گوشم بگویی "میخوای من بجات برم قسمت ِ خانوما"... نــبودی که سرما خوردگی برایم شیرین باشد، تـــــلخ بود؛ مثل ِ قهوه ی ِ ترک ِ اصل ِ بدون ِ شکری که آن شب ِ بهاری خوردم... خود ِ سرما هم فهمید زیادی در نفس هایم بماند من بخاطر یک سرماخوردگی ِ ساده جان می دهم... زود خوب شدم... به 24 ساعت نــکشیده...