125. مى بخشمت ؛ با اینکه مهربون ندیدمت

پسرک را فقط چندبار آن هم انگشت شمار دیده بودمش ، ولى هربار وقت ِ دیدنش حس ِ عجیبى در دلم پیدا میشد. حسى که تک تک ِ دلیل هایش هم براى خودم و هم براى "ف" کاملا مشخص بود ..

گذشت و گذشت ؛ خانواده ى ِ پسرک آمدند خواستگارى ِ "ف". او همان شب جواب ِ رد داد. نه بخاطر حرف هاى ِ من و حرف هایى که بین ـمان رد و بدل شده بود ، بخاطر روزهایى که فقط من از انها باخبر بودم و "ف" ..

بعدترش فهمیدم "م" با وجود ِ دانستن ِ همه ى ِ ‌اتفاقات ، براى ِ بیشتر کردن ِ بغض هاى ِ من، یادآورى ِ هرروزه ى ِ زجرهایم و دق دادن ِ لحظه به لحظه ام "ف" را مجبور به این ازدواج مى کرد. آن هم درست یک هفته بعداز بحث ِ ما درباره ى ِ ازدواجش و اینکه خط و نشان کشیده بود "ف" حالاحالاها حتى حق ِ صحبت درباره ى ِ ازدواج را هم ندارد ..

دراین مدت من جواب ِ هیچکدام را ندادم. یک ماه ِ تمام گوشى ام در سایلنت به سر مى برد! زندگى ِ خودشان بود و به من هیچ ربطى نداشت. از ان روزها 8 سال گذشته بود و من دیگر حتى صورت ِ آن پسرک را هم به یاد نداشتم. بعداز او هزاران ِ پسر دیگر از جلوى ِ نگاهم گذشته بودند! برایم هم مهم نبود "ف" بعد از اصرار "م" چه جوابى داد ..

فقط از روزى که خبر را شنیدم گوشى ام ساکت شد. به هردو گفتم همان طور که گاهى ساده و خوش رو و خر مى شوم، گاهى هم لجبازترین و سرتق ترین دختر دنیا مى شوم ؛ ببر مى شوم و مى افتم به جانتان .. !!

 

+ باز من ماندم ؛ بین ِ حسى که مى گوید مثل ِ خودش نامهربان باشم و عقلى که مى گوید یاد گرفته ام با دشمنم هم مهربان باشم، که ابراهیم هیچوقت نامهربانى را به من نیاموخت ..

+ باورش سخت است ؛ تا همین الآن هم من قضیه را براى ِ هیچکدامشان نگفته ام. دنبال ِ تلافى نبودم و نیستم! ولى این نــارفیق بودن آنقدر برایم عذاب آور بود که حاضر شدم قید ِ هردو را یک شبه بزنم. تر و خشک را باهم سوزاندم و پشیمان نشدم. میدانستم پسرک نه مرا مى شناسد نه حتى "ف" را ..

×  عنوان ؛ سامان جلیلى ؛ حرف ِ دلم