191. خیلی دور ، خیلی نزدیک یعنی مـا

تنها موندم تو خونه مثه خیلی وقتا. واسه دورشدن از تنهایی پا میشم میرم خونه پدربزرگ. و اونجا بدتـر تنها.. هیشکی نیس.. یه گوشه میگیرم می خوابم.. اونقده غصه و اشک توچشام جمع شده به زور می بندمشون..

بعد نیم ساعت پدربزرگ، مادربزرگ و عمو "م" میان. صدای ِ عمو رو می شنوم که میگه: عاطفه ـست خوابه؟ و پشت بندش میخنده. صدای ِ پدربزرگ که بهش میگه: بابا بیدارش نکن بزار بخوابه. و جواب ِ اون که میگه: آره جون ِ خودش که خوابه.. لبخندم حتی نمی زنم. حوصله ندارم پا شم باهاش بحث کنم و انتظار داشته باشم بخنده و بخندم.. خودمم و گوشیم ، زیر پتو.. چشامو می بندم.. چندسال ِ پیش.. نــه.. این روزای ِ دوری حق ِ من نیست..

عمو "م" میره. به محض ِ اینکه میفهمم پامیشم. احوالپرسی و به بیست دقیقه نکشیده راهی ِ خونم.. تو تموم مسیر برگشت نگام به کفشامه. اما جلوی ِ پامم حتی نمی بینم.. میرسم خونه. انگار از قفس آزاد شدم.. نفس ِ عمیق بدون ِ خیال ِ‌ راحت.. خیلی بده وقتی دلم میگیره انـقد داغـون میشم.. خیلـــــی بده..

 

+ امشب ؛ من و دلی سراسر غم ..

+ همیشه یه جمله ی ِ کوچیک ِ "من هستم تا تهش" به آدم زندگی ِ دوباره میده ..

 

× خوندن ِ کامنت ـت همه وجودمو پر هیجان کرد  :)